DERGİ İNCELEMESİ... "KAFKAOKUR SAYI 38 - PART 2" (DEVAMI GELDi)

 TEK BAŞLIK, ORTAYA...

İyi geceler canlar...

Evet. İyi günler ya da merhaba ya da selamlar değil, iyi geceler diyorum. Çünkü benim için yine aynısı geçerli. Yine işten geç döndüm ve yine oturup bilgisayar karşısına sızana kadar size söz verdiğim Part 2'yi yazacağım. Bu arada bu yazıların güncellemeleri de en kısa sürede olacak. Çünkü malum bu aralar yorgun olduğum için yazılarımda eksiklerim, yanlışlıklarım çok olabilir. Bunlar içinde yakın bir zamanda güncellemeler yapacağım bu yazılara...

O zaman başlayalım mı bugünkü konumuza...

Nerede kalmıştık? Dergimizin kaçıncı sayfasında kalmıştık? Hatırlayanlarınız yok mu hiç? O zaman ben söyleyeyim; sayfa 36'da kalmıştık, Zeynep Şen'in kaleme aldığı Suçlu Yazarlar adlı makalede... Bu makalede kimler kimler yok ki? Daha önce suç işlemiş daha sonra yazar olanlar var. Yazar olup da suç işlemiş olanlar var. Okuyunca şaşıracağınız ama bir o kadar da bilgi sahibi olacağınız iyi bir araştırmadan doğan güzel bir makale olmuş. Ben okurken çok memnun oldum, çok hoşuma gitti. Yandaki fotoğrafta makalenin bir kısmı yer alıyor ama önemli ve daha çok ilgileneceğinizi düşündüğüm kısımlar diğer kısımında yer alıyor. Ama yine de size bir fikir vermesi adına bu fotoğrafa bir göz atabilirsiniz ve siz o fotoğrafı incelerken ben bir sayfa daha çeviriyorum.

Bu sefer karşıma Kendi Gökyüzüm adlı bir yazı çıkıyor. Bu yazının yazarı da Deniz Barut ve kısacık ama içi dopdolu bir yazı... Satır aralarına çok güzel düşünceler yerleştirilmiş sade bir dille yazılmış bir yazı olmuş.Sağdaki fotoğraftan tüm yazıyı okuyabilirsiniz ve umarım benim gibi sizin de hoşunuza gider.

 

Sayfaları çevirmeye devam ediyoruz canlar ve bu sefer karşımıza yine birbirinden güzel duygularla yazılmış iki hikaye daha çıkıyor. Bir tanesi Enes Topuz'un yazdığı Battaniye Mevsimi ve ben bu yazının resmini çok sevdim. Sol tarafta onu da görüyorsunuz zaten.

Bir diğer yazımız ise Kamuran adlı kısa bir öykü ve yazarı Mustafa Çoban... Kamuran değişik ve güzel bir öyküydü. Biraz hüzünlü, biraz içinizi acıtan, biraz da yüzünüzde buruk bir gülümseme sağlayan kısa bir an yaşatıyor size ve bunların ardından dergimizdeki son kısa hikayeye geliyor sıra; Bankın Baharı...

Ya bir hikaye bu kadar naif, bu kadar sade, bu kadar güzel ve bu kadar duygu yüklü olabilir mi? Olabiliyormuş demek ki! Çünkü bu hikaye tıpkı öyleydi... Hikayenin tamamını yandaki fotoğrafla birlikte paylaşıyorum. Oradan okuyabilirsiniz. Biliyorum ki, siz de seveceksiniz...

 

Bu hikaye dergideki son hikayeydi ve bu hikayeden sonra sayfayı çevirdiğimizde karşımıza bir şiir ve derginin bitiş sayfası geliyor. Dergimizin son şiirini de yine sizle bir fotoğraf aracılığıyla paylaşıyorum. Şiir sevenler oradan okuabilirler. Okumak isteyenler bununla meşgul olurken ben devam edip dergimizi artık kapatıyorum ve dergiyi kapattıktan sonra yine beni bir efsane çizim bekliyor.

Derginin kapağı bir Yüzüklerin Efendisi karekteri olan Gandalf'tı ve derginin arka kapağında ise, yine bir Yüzüklerin Efendisi karakteri olan Frodo yer alıyor.

Ve böylece biz de beraberce Dergi İncelemesi Part 2 ve Dergi İncelemesinin sonuna gelmiş oluyoruz. Beraberce bence çok güzel bir dergi incelemesi yaptık. Ben bundan sonra da buna devam edelim derim. Ama siz bu duruma ne dersiniz acaba? Cevabınızı, yorumlarınızı bekliyorum, mutlaka... Ayrıca PArt 1'i okumayıp, okumak isteyenler bu cümlenin sonundaki emojiye tıklarlarsa o yazıyı da okuyabilirler. 😊

Ama canlar ben yine artık dayanamıyorum ve ekrana bakarken yine gözler kayıyor. O yüzden size yazımın başında da olduğu gibi yine iyi geceler diliyorum ve diyorum.

Ben artık yatmaya kaçar, dostlar...

Kendinize ve sevdiklerinize iyi bakın canlar, seviliyorsunuz...

😘😘😘

19 MAYIS GENÇLİK VE SPOR BAYRAMI'NI NUTUK'TAN BİR BÖLÜMLE KUTLUYORUZ !

19 MAYIS GENÇLİK VE SPOR BAYRAMI

Merhabalar Gençlik...

Gençlik dedim, çünkü bugün 19 Mayıs Atatürk'ü Anma, Gençlik ve Spor Bayramı... O yüzden ben de bu önemli güne uygun bir giriş yapayım dedim. Ayrıca bugünkü yazı konum da zaten bu önemli gün ve bugün sizinle Nutuk'tan bir bölüm paylaşacağım.

O zaman millet, hepinizin ve hepimizin 19 Mayıs Gençlik ve Spor Bayramı kutlu olsun. 💖💖💖

 

 

 

 

 

NUTUK (SÖYLEV) - GAZİ MUSTAFA KEMAL ATATÜRK

...

19 Mayıs 1919'da genel durum ve görünüm - Genel durumu değerlendirme - Düşünülen kurtuluş yolları

...

II. Genel durumu değerlendirme

Bu açıklamalardan sonra genel durumu, daha dar bir çerçeve içine alarak, çabuk ve kolayca, hep birlikte gözden geçirelim:
Düşman devletler Osmanlı Devleti'ne ve ülkesine nesnel ve tinsel (maddi-manevi) yönden saldırmışlar; onu yok etmeye ve paylaşmaya karar vermişler. Padişah ve Halife olan kişi, yaşam ve rahatını kurtarabilecek çare aramaktan başka şey düşünmüyor. Hükümeti de aynı durumda. Farkında olmadığı halde başarısız kalmış olan Ulus, karanlık ve belirsizlik içinde, olup bitecekleri bekliyor. Felaketin korkunçluğunu ve ağırlığını anlamaya başlayanlar, bulundukları çevreye ve olaylardan etkilenebilme güçlerine göre, kurtuluş çaresi saydıkları yollara başvuruyorlar... Ordu, adı var, kendi yok durumda. Komutanlar ve subaylar, Genel Savaş'ın bunca sıkıntı ve güçlükleriyle yorgun; yurdun parçalanmakta olduğunu görmekle yürekleri kan ağlıyor; gözleri önünde derinleşen karanlık felaket uçurumun kıyısında, kafaları çıkar yol, kurtuluş yolu aramakta...
Burada, pek önemli olan bir noktayı da belirtmeli ve açıklamalıyım. Ulus ve ordu, Padişah ve Halife'nin hayranlığından haberi olmadığı gibi, o makama ve o makamda bulunana karşı yüzyılların kökleştirdiği din ve gelenek bağlarıyla içten bağlı ve uysal. Ulus ve ordu, kurtuluş yolu düşünürken, kuşaktan kuşağa geçen bu alışkanlık dolayısıyla, kendinden önce yüce Halifeliğin ve Padişahlığın kurtuluşunu ve dokunulmazlığını düşünüyor. Halife'siz ve Padişah'sız kurtuluşun anlamını kavramaya yetenekli değil... Bu inanca aykırı görüş ve düşüncelerini açığa vuracakların vay haline! Hemen dinsiz, vatansız, hayın sayılır, istenmez.
Bir başka önemli noktayı da söylemek gerekir. Kurtuluş yolu ararken, İngiltere, Fransa, İtalya gibi büyük Osmanlı Devleti'nin yanında, koskoca Almanya, Avusturya-Macaristan varken hepsini birden yenen, yerlere seren İtilaf kuvvetleri karşısında, yeniden onlarla düşmanlığa varabilecek durumlara girmekten daha büyük mantıksızlık ve akılsızlık olamazdı.
devletleri gücendirmemek, temel ilke gibi görülmekteydi. Bu devletlerden yalnız biriyle bile başa çıkılamayacağı kuruntusu, hemen bütün kafalarda yer etmişti.
Bu anlayışta olan yalnız halk değildi; özellikle, seçkin denilen insanlar bile böyle düşünüyordu.
Öyleyse, kurtuluş yolu ararken iki şey söz konusu olmayacaktı:
Önce, İtilaf Devletleri'ne karşı düşmanlık durumuna girilmeyecekti; (sonra da) Padişah ve Halife'ye canla başla bağlı kalmak temel koşul olacaktı.

III. Düşünülen kurtuluş yolları
1. Türlü öneri ve kararlar: Şimdi Baylar, izin verirseniz size bir soru sorayım: Bu durum ve koşullar karşısında kurtuluş için, nasıl bir karar akla gelebilirdi?
Açıkladığım bilgilere ve gözlem sonuçlarına göre, üç türlü karar ortaya atılmıştı:
Birincisi, İngiltere'nin koruyuculuğunu istemek;
İkincisi,  Amerika'nın güdümünü istemek.
Bu iki türlü karara varmış olanlar, Osmanlı Devleti'nin bir bütün olarak kalmasını düşünenlerdir. Osmanlı ülkesinin ayrı ayrı devletler arasında paylaşılmasındansa, bu ülkeyi bir bütün olarak bir büyük devletin kanadı altında bulundurmayı yeğleyenlerdir.
Üçüncü karar, bölgesel kurtuluş yollarıyla ilgilidir. Örneğin: Bazı bölgeler, kendilerinin Osmanlı Devleti'nden koparılacağı görüşüne karşı ondan ayrılmamak yollarına başvuruyor. Bazı bölgeler de, Osmanlı Devleti'nin ortadan kaldırılacağına, Osmanlı ülkesinin paylaşılacağına olupbitti gözüyle bakarak kendi başlarını kurtarmaya çalışıyorlar.
Bu üç türlü kararın gerekçesi, yapmış olduğum açıklamalar arasında vardır.
2. Ya bağımsızlık ya ölüm: Baylar, ben bu kararların hiç birini yerinde bulmadım. Çünkü bu kararların dayandığı bütün gerekçe ve mantıklar çürüktü, temelsizdi. Gerçekte, içinde bulunduğumuz o günlerde, Osmanlı Devleti'nin temelleri çökmüş, ömrü tükenmişti. Osmanlı ülkesi bütün bütüne parçalanmıştı. Ortada bir avuç Türkün barındığı bir ata yurdu kalmıştı. Son olarak, bunun da paylaştırılmasını gerçekleştirmek için uğraşılmaktaydı. Osmanlı Devleti, onun bağımsızlığı, Padişah, Halife, hükümet, bunların hepsi, içeriğini yitirmiş bir takım anlamsız sözlerdi.
Neyin ve kimin dokunulmazlığı için kimden ve ne gibi yardım istemek düşünülüyordu?
O halde sağlam ve gerçek karar ne olabilirdi?
Baylar, bu durum karşısında bir tek karar vardı. O da ulusal egemenliğe dayalı bağılsız - koşulsuz (tam) bağımsız bir Türk devleti kurmak.
İşte, daha İstanbul'dan çıkmadan önce düşündüğümüz ve Samsun'da Anadolu topraklarına basar basmaz uygulamaya başladığımız karar, bu karar olmuştur.
Bu kararın dayandığı en sağlam düşünüş ve mantık şuydu:
Temel ilke, Türk Ulusu'nun onurlu ve şerefli  bir ulus olarak yaşamasıdır. Bu, ancak tam bağımsız olmakla sağlanabilir. Ne denli zengin ve gönençli olursa olsun, bağımsızlıktan yoksun bir ulus, uygar insanlık önünde, uşaklıktan öte bir gözle görülmeye layık olamaz.
Yabancı bir devletin güdümüne girmeyi istemek, insanlık niteliklerinden yoksunluğu, güçsüzlüğü, uyuşukluğu benimsemekten başka bir şey değildir. Bu aşağılık duruma gerçekten düşmemiş olanların, isteyerek başlarına yabancı bir yönetici getirmeleri hiç düşünülemez.
Oysa, Türkün onuru ve yetenekleri çok yüksek ve büyüktür. Böyle bir ulus, tutsak yaşamaktansa yok olsun, daha iyidir.
Öyleyse ya bağımsızlık, ya ölüm!
İşte gerçek kurtuluşu isteyenlerin parolası bu olacaktı.
Bir an için, bu kararın uygulanmasında başarısızlığa uğranılacağını düşünelim. Ne olacaktı? Tutsaklık.
Peki efendim, öteki kararlara uymakla da sonuç bu olmayacak mıydı?
Şu ayırımla ki, bağımsızlığı için ölümü göze alan ulus, insanlık onur ve şerefinin gereği olan her özveriye
başvurduğunu düşünerek avunur ve tutsaklık zincirini kendi eliyle boynuna geçiren uyuşuk, onursuz bir ulusa oranla, dost ve düşman gözündeki yeri elbette (çok) başka olur.
Sonra, Osmanlı soyunu ve devletini (hanedan ve saltanatını) sürdürmeğe çalışmak, elbette Türk Ulusuna karşı en büyük kötülüğü yapmaktı. Çünkü ulus, her türlü özveriye başvurarak bağımsızlığını sağlasa da, Padişahlık sürüp giderse, bu bağımsızlık güvenceli sayılamazdı. Artık, yurtla, ulusla hiçbir duyunç (vicdan) ve düşünce bağı kalmamış bir sürü delinin, devlet ve ulus bağımsızlığının ve onurunun koruyucusu durumunda bulundurulması nasıl uygun görülebilirdi?
Halifeliğe gelince; bilim ve tekniğin ışığa boğduğu gerçek uygarlık dünyasında bunun gülünç sayılmaktan başka niteliği kalmış mıydı?
Görülüyor ki, verdiğimiz kararın uygulanmasını sağlamak için, ulusun daha alışık olmadığı sorunlara el atmak gerekiyordu (ve) kamuca konuşulmasında büyük sakıncalar bulunacağı düşünülen sorunların söz konusu edilmesinde kesin zorunluluk vardı. (Şöyle ki):
Osmanlı Hükümetine, Osmanlı Padişahına ve Müslümanların Halifesine başkaldırmak ve bütün ulusu ve orduyu ayaklandırmak gerekiyordu.
Türk atayurduna ve Türkün bağımsızlığına saldıranlar kimler olursa olsun, onlara bütün ulusça silahlı olarak karşı çıkmak ve onlarla savaşmak gerekiyordu. (ancak) bu önemli kararın bütün gereklerini ve isteklerini ilk gününde açıklamak ve söylemek, elbette yerinde olmazdı. Uygulamayı bir takım evrelere ayırmak ve olaylardan yararlanarak ulusun  duygu ve düşünceleri üzerinde işlemek ve adım adım ilerleyerek amaca ulaşmaya çalışmak gerekiyordu. Nitekim öyle olmuştur. Ama, dokuz yıllık tutumumuz ve yaptıklarımız bir mantık zinciri içinde irdelenirse, ilk günden bugüne dek izlediğimiz genel gidişin, ilk kararın çizdiği çizgiden ve yöneldiği amaçtan hiç ayrılmamış olduğu kendiliğinden belirir.

3. Kaçınılmaz tarihsel süreç ve büyük ulusal giz:  Burada, kafalarda yer tutabilecek kimi duraksama düğümlerinin çözülmesini kolaylaştırmak için bir gerçeği hep birlikte gözden geçirmeliyiz:
Beliren ulusal savaşın tek amacı, yurdun yabancı salgınından kurtarmak olduğu halde, bu savaşın, başarıya ulaştıkça, ulusal istence (iradeye) dayalı yönetimin bütün ilkelerini ve biçimlerini evre evre bugünkü döneme değin gerçekleştirmesi, doğal ve kaçınılmaz bir tarih süreci idi. Bu kaçınılmaz tarih sürecini, geleneksel alışkanlığıyla, hemen sezinleyen padişah soyu, ilk andan başlayarak ulusal savaşın amansız bir düşmanı oldu. Bu kaçınılmaz tarih akışını, ilk anda ben de gördüm ve sezinledim. Ama, baştan sona, bütün evreleri kapsayan sezgilerimizi ilk anda bütünüyle açığa vurmadık ve söylemedik. İleride olabilecekler üzerine çok konuşmak, giriştiğimiz gerçek ve nesnel (maddi) savaşa boş kuruntular niteliği verebilir ve dış tehlikenin yakın etkileri karşısında üzüntü duyanlar arasından da, alışkanlıklarına, düşünsel yeteneklerine, ruhsal durumlarına uymayan olası değişikliklerden ürkeceklerin ilk anda direnmelerine yol açabilirdi. Başarı için uygun ve güvenilir yol, her evreyi vakti geldikçe uygulamaktı. Ulusun gelişmesi ve yükselmesi için esenlik yolu buydu. Ben de böyle yaptım. Ancak tuttuğum bu uygun ve güvenilir başarı yolu; yakın çalışma arkadaşım olarak tanınmış kişilerden kimileriyle aramızda, zaman zaman görüşlerde, davranışlarda, yapılan işlerde beliren temelli veya ikinci derecede bir takım anlaşmazlıkları, kırgınlıkların, dahası, ayrılıkların da nedeni ve açıklaması olmuştur. Ulusal Savaşa birlikte başlayan yolculardan kimileri, giderek ulusal yaşamın bugünkü cumhuriyet yasalarına dek uzayan gelişmelerinde, kendi düşün ve ruh yeteneklerinin kavrama sınırı bittikçe, bana direnmeye ve karşıt olmaya başlamışlardır. Bu noktaları, aydınlanmanız için, kamuoyunun aydınlanmasına yararlı olmak için,  sırası geldikçe, birer birer göstermeye çalışacağım.
Bu son sözlerimi özetlemek gerekirse diyebilirim ki ben, ulusun duyuncunda ve geleceğinde sezdiğim büyük gelişme yeteneğini, bir ulusal giz gibi kendi duyumcumda taşıyarak yavaş yavaş bütün toplumumuza uygulatmak zorundaydım.

DAHA NE SÖYLENEBİLİR Kİ?

Değil mi ama? Daha ne söylenebilir, daha ne denebilir ki? Bence bütün Türk milletinin okuması gereken bir eser. Sonuçta bu eserde tarhimizin bir bölümü, o dönemi yaşamış ve o dönemdeki en önemli şahsiyetten anlatılıyor.

Mustafa Kemal ATATÜRK...

Seviliyor ve sevilmeye devam edilecektir.

Tekrar, bütün milletimizin 19 Mayıs Gençlik ve Spor Bayramı kutlu olsun.

Kendinize ve sevdiklerinize ve ülkenize ve vatandaşlarınıza iyi bakın canlar, seviliyorsunuz...

😘😘😘

"YAZSAM ROMAN OLUR" MU OLMAZ MI? SİZ KARAR VERİN ARTIK!

Ufaktan Bir Giriş

Merhabalar...

Nasılsınız? Ben iyiyim. Uzun bir ara verdim yine, malum kitaplar... Kitap okumaktan, yazmaya pek fırsatım olmadı, ama bugün size şu anda da yapmış olduğum eylemle geldim; yazmak...

Bugünün konusuna yazmak dedim ama tam olarak da o sayılmaz. Bugün aslında Parodi Yayınları'ndan çıkan, Yazsam Roman Olur isimli defterden bahsedeceğim ve o deftere yazdığım bir kaç yazıyı da sizle paylaşmayı düşünüyorum.

Yazsam Roman Olur

Parodi Yayınları

Parodi Yayınları aslında kitap basan yayınevlerinden bir tanesi. Ama yayınevinin basmış olduğu, Yazsam Roman Olur bir kitap değil, defter.

Yazsam Roman Olur

Bu defterin her sayfasında ufak cümleler yazılmış ve devamı boş bırakılmış. İşte, siz bu boş bırakılan yerlere yazılar yazarak kendi romanınızı oluşturuyorsunuz. Benim gibi, yazmayı sevenler için birebir. Ben, bayıldım. Deftere henüz çok bir şey yazamasam da, bana yazmamı geliştirmek için harika bir fırsat sunuyor.

Yanda, solda yayınevinin logosunu görüyorsunuz ve sağda ise, defterin hem ön yüzünü, hem de arka kapak yazısının sizle paylaştım. Çünkü ilginizi çekebileceğini düşünüyorum. Ayrıca bir de defterden örnek bir sayfa da aşağıda paylaştım. Defterin içi, sayfaları, o aşağıda gördüğünüz resim gibi; bir konu başlığı size veriliyor ve geri kalan sayfa size ayrılmış durumda ve artık sizin bir şeyler yazmanız bekleniyor.

Burada araya girip, söylemem gerekir ki; benim hayalimdeki meslek, her zaman için yazar olmaktı! O yüzden bu defterde benim için bulunmaz nimetlerden oldu. Düşünün hayalinizde ki mesleği yapmak için; o konuda çaba sarf edip, kendinizi geliştirmeniz lazım ki; bu meslek yazarlıksa, sürekli bir şeyler yazıp kendinizi bu konuda geliştirmelisiniz. Ben de hayalim için çabalarken, işte bu defterin bana harika bir yoldaş olacağını düşündüm, kendisi oluyor da zaten.

Ayrıca bu deftere yazdığım bir kaç yazıyı da sizle paylaşmadan önce, defterle ilgili söyleyeceğim son bir konu kaldı. O da, defterin kapak tasarımının ayrı bir hoşuma gitmiş olması. Onun fotoğrafını da sizle aşağıda paylaşıyorum. Solda gördüğünüz; üstünde yazılar olan şeffaf kısmın içine, sağ tarafta gördüğünüz esas defter olan kısım giriyor ve bu benim çok hoşuma gitti.

Defter ve Kapak Tasarımı

Sanki saklamak için değerli bir defter olduğunu göstermiyor mu, size? En azından ben böyle düşündüm. Bunu da söyledikten sonra gelelim, benim bu deftere yazdığım yazılara... Umarım, bu yazılar hoşunuza gider çünkü ben çok eğlenerek yazmıştım.

Keyifli Okumalar...

-YAZSAM ROMAN OLUR 1-

"Nereden başlasam?"

Neler anlatsam acaba, size?

Aslında neden size yazıyorum ya da sizle bu şekilde konuşuyorum ki ben? Sizin bu yazdıklarımı okumaya ihtiyacınız mı var? Ya da benim bunu yazmak için bir sebebim mi var? Neyse, saçmaladım değil mi?

Esas konuya geleceğiz birazdan ama önce benim kendime bir bardak çay almam gerekiyor. Bence bu fırsatı siz de değerlendirin. Haydi, daha yazının başındayken bir ara verelim. Bu arada; aramızda kalsın, bu yazıyı akşam saat on bir buçuk gibi yazıyorum. Yani anlayacağınız, ben bu saatte çay içiyorum. Şşşşş aramızda…

Yazsam Roman Olur İlk Sayfa

Evet. Çayımı aldım, geldim. Ne konuşalım, ne istersiniz? Demokrasi kuralım değil mi biraz? Monarşi nereye kadar? Ben diktatör olamam zaten ama bu yazı ve kelimeler bana ait olduğu için sadece yazılarımda, diktatör olabilirim gibi; tabi istemeden. 😀😀😀

Beni tanıyanız var mı? Pek sanmıyorum! Ailem ve arkadaşlarımdan bir kaçınız, belki. Ama umarım bunu okuduğunuzda; "Seni tanıyorum," dersiniz. Çünkü bunu okuyan herkes bu iki kelimeyi kuruyorsa bilin ki, ben bu hayatta en büyük hayalimi gerçekleştirmişimdir. Bence bu da, sevinilecek bir olay. Havai fişekler atılsın! İşte böyle, ver coşkuyu! Kop, kop, kop…😀😀😀

Pek de kopmayın siz yine de… Yoksa başkaları sizin, benim yazdıklarımdan sonra kötü yola düştüğünüzü falan düşünür, maazallah! Aman, tahtalara vurun.

Neyse, bu böyle bir yazıydı işte; biraz sohbet etmek, biraz eğlenmek ve biraz da hayatınıza neşe katmak için. Geldi ve geçti.

-YAZSAM ROMAN OLUR 2-

"Bu kaçıncı oldu, bilmiyorsun değil mi? Vücudunda kaç tane yara izi var? Kaçıncı sakarlığın bu? Bu soruların hepsine verebileceğin ortak cevap her halde, 'Sayamayacağım kadar çok!' olur.

Sen zaten hep böyle sakardın. Ayrıca bu sakarlıklar sadece çocukken de olacak sanma, bütün ömrün boyunca da böyle sakar olacaksın. Sonuçta yaşadım ve biliyorum, değil mi? O yaranı da annene göstermeden üstüne bir bez falan koy. Eğer annen görürse ömür boyunca çenesinden kurtulamazsın, benden söylemesi! Gerçi artık sen kendin de bunu biliyorsundur ki zaten çok kanamıyor da, baksana geçti artık. Yoksa acıyor mu hala? Acımıyordur. Geçmiştir çoktan… Zaten acısa da, ağlayamazsın bunu biliyorum, sonuçta ben senim; sadece büyümüş halinim o kadar. Zaten şu durumda pek ağlanacak bir durumda yok. Neyse sen daha eve gitmezsin zaten o yüzden ben gidiyorum. Kendine iyi bak ufaklık, sen kendine iyi bak ki, gelecekte ben de iyi olayım!"

"Hemencecik gitme öyle! Gelecekte başıma neler gelecek, biraz anlatsana bana!"

"Anlatmam, ufaklık… Yaşayıp, kendin görmelisin. Hem ben şimdi sana geleceği anlatırsam, işin sürprizi kalmaz ve seni tanıdığımı da hesaba katarsak, sürprizleri sevdiğini de biliyorum. Haydi kalk artık; daha, annenin arkasından gizli bir iş çevirmek için uğraşman lazım. Unutma anneye göstermek yok, mümkün olduğunca ondan saklamalısın!"

Yazsam Roman Olur 2. Sayfa

"Haklısın! Annem öğrenirse, kendisinden emdiğim sütü şırıl şırıl burnumdan akıtır! Biliyorsun zaten, bu zamana kadar yaptığım yaramazlıklar kadını yeterince çileden çıkarttı. Bu kadarcık bir şeyi de öğrenmeyiversin, ne olacak sanki değil mi?"

"Biliyor musun, ufaklık; sen hayatın boyunca da hep böyle düşünceli bir insan olacaksın, kendinden önce başkalarını düşünen biri… Ama sanma ki, bu iyi bir şey. Ama kötü de sayılmaz. Doğrusu bazen iyi, bazen kötü… Gerçi sen bunları yaşayarak tecrübe edeceksin zaten. O yüzden artık benden bu kadar, ben artık kaçar, ufaklık!"

"Güle güle git. Umarım şu anki hayatında mutlusundur."

"Sence bizim, mutlu olmama gibi bir ihtimalimiz söz konusu olabilir mi?"

"Sanırım buna ihtimal yok."

"Kesinlikle öyle bir ihtimal yok. Kendine iyi bak, ufaklık. Sen kendine iyi bak ki, ben de gelecekte kendine iyi bakan birisi olayım ve unutma ki seni, yani kendimi seviyorum. Hoşça kal. Belki arada yine görüşürüz…"

-YAZSAM ROMAN OLUR 3-

Onunla lisede okurken karşılaşmıştık ve birbirimize ilk görüşte âşık olmuştuk.

İlk başlarda birbirimize bulaşır, birbirimizi kızdırırdık. Ama o anlar, içimizde dolup taşan duyguları boşuna gizlemeye çalışmıştık. Çünkü bir an geldi ve içimizde tuttuğumuz o duygular öyle yoğunlaştı ki, artık kendimizi tutamaz olmuştuk. Nihayet ilk o bana, sonra da ben ona; birbirimize âşık olduğumuzu söyledik. Artık birlikteydik, bir çifttik, sevgiliydik.

Hayat o kadar güzeldi ki… Kuşlar cıvıldaşır, kelebekler havada uçuşur, sürekli içimizi ısıtan bir güneş olur ve masmavi bir gökyüzü, her günümüzü yaşama sevinciyle doldururdu. Ama bu tabi ki, o aralar ilkbahar mevsiminde olmamızdan kaynaklıydı.

 Kış geldiğinde ise, her şey yavaş yavaş değişti. Önce bulutlandı masmavi olan gökyüzü ve güneş artık ara ara kendini göstermeye başladı.  Sonra ise; yağmur, kar, fırtına…

Sonunda her şey öyle değişmişti ki ve biz de bu değişime öyle bir ayak uydurmuştuk ki…

O, benim ilk âşık olduğum insandı. Ondan sonra başkalarını da sevdim, ama yine de o başkaydı. Tabi bir de ayrılığımız var. Ayrılık doğru olan karardı. Zaten biz hiç birlikte olmamalıydık; esas yanlış olan buydu.

Yazsam Roman Olur 3. Sayfa

Yıllar sonra şimdi oturup, düşünüyorum da; biz zaten hiç yapamazmışız. O farklı, ben farklı… Zaten ayrılık sebebimizde genel olarak buydu.

Ben hep ezilenlerin tarafını tutarken, o ise ezilenlerle uğraşmayı severdi. Ben düşenleri yerden kaldırmaya çalışırken, o düşenleri bir kez daha düşürür, bir daha yerden kalkamayacak duruma getirirdi. Bunları sadistlikten de yapmaz, yaptıklarına eğlence gözüyle bakardı ve bu beni daha çok üzerdi.

Aslında eğlenebileceği, gerçek eğlenceler varken; o insanlarla dalga geçer, onları utandırır, rezil ederdi ve ben buna hiç katlanamazdım, nihayetinde katlanamadım da…

Ben; sonunda onun yerine ezilenleri seçtim, onun dalga geçtiği insanları seçtim ve o an bir sinir nöbetiyle beraber, bir daha birleşmemek üzere ayrıldık ve birbirimizi bir daha hiç görmedik.

İşte bu; onunla benim hikâyemin sonu, ilk âşık olduğum insanla…

Ama her son, bir başlangıca gebeymiş her zaman. Çünkü onunla yakında tekrar görüşeceğiz, görüşmek zorundayız.

O şu an bir inşaat şirketinin yönetim kurulunda ve ne gariptir ki, ben de onun şirketine dava açan avukatların başında bulunuyorum ve onunla yine karşı karşıya geleceğiz. Ben adaletin peşinde, o ise eğlence peşinde…

Son Bir Söz

Size bu deftere yazdığım üç yazıyı da paylaştım ve böylelikle, bugünü de kapatacak olan son cümlelere geldik. Ben, benim gibi yazma aşkı olanlara bu defteri kesinlikle tavsiye ediyorum. Deneyin, pişman olmayacaksınız ve bence aksine, bu defter sayesinde ortaya neler çıkardığınızı gördükçe şaşıracaksınız!

Bugüne ait yazacaklarım bu kadardı. Bir dahaki yazımda, izlediğim ve beğendiğim Japon filmlerinden bahsetmek istiyorum. Umarım size de uyar. Bir film sohbetine kadar kendinize çok iyi bakın, ben artık kaçtım. Ama unutmayın ki, seviliyorsunuz...